Rozdział II

4 komentarze = 3 rozdział

"Trust I seek and I find in you 

Every day for us something new"

                Zdezorientowana Victoria usiadła na łóżku zalana potem. Nie śniło jej się nic strasznego, wręcz przeciwnie miała przyjemny sen, ale Jamie nakrył ją kocem, a ona przez sen nie potrafiła się z niego wyplątać. Dopiero po dłuższej chwili zrozumiała gdzie się znajduje. Pokój gościnny w którym od czasu do czasu spała. Usłyszała też krzyki dochodzące z salonu i mimo, że wiedziała, iż nie powinna się mieszać w nieswoje sprawy, opuściła pokój i stanęła w progu salonu.

- Nie zagrasz w tym filmie! – Amelia wstała od stołu i zrównała się z mężem.

- Zrozum, że to życiowa szansa. Ten film, ta rola da mi rozgłos.

- I co potem będę patrzeć jak mój mąż pieprzy jakąś laskę na ekranie?!

- W serialu też mam scenę aktu…

- Jamie do cholery! W serialu to jedna scena, a w filmie będziesz się pieprzył cały czas!

- Ja tak tego nie widzę – Jamie starał się opanować rozwścieczoną żonę.

- Bo nie czytałeś książki ! Nie wiesz na czym dokładnie polega cały dowcip! On jest cholernie seksowny i umie to pokazać.

- Chcesz mi powiedzieć, że nie potrafiłbym wcielić się w pewnego siebie biznesmena?! – Mężczyzna podniósł głos. Victoria weszła do salonu i stanęła za bratową.

- Jamie może jednak podaruj sobie tą rolę – dziewczyna poparła Amelię na co Jamie zrobił wielkie oczy.

- Jeszcze niecałe dwie godziny temu mówiłaś, że to moja życiowa szansa! To ze mną jest coś nie tak czy z Tobą?! A może jesteś w ciąży, że tak często zmieniasz zdanie?! – Riposta jaką zastosował Jamie uderzyła w dziewczynę niczym torpeda. Wiedziała o co dokładnie mu chodzi. – Dzwonię do Jessego i akceptuję kontrakt! – Rozszalały z wściekłości mężczyzna wyszedł z domu, a dziewczyny usłyszały jak furtka zamyka się za nim.

                Victoria patrząc na Amelie ze łzami w oczach wreszcie upadła na podłogę. Nie mogła uwierzyć, że brat wyjął wszystkie brudy z przeszłości i ponownie obarczył nimi siostrę. Zawsze ją wspierał, a teraz nagle pokazał jej, że może ją zranić.

- On wcale tak nie myśli Vick. Nie panował nad sobą, to nie był Jamie którego znamy – Amelia pochyliła się nad dziewczyną i przytuliła ją do siebie.

- Wystarczyłoby aby dał mi do zrozumienia, że coś źle powiedziałam, a nie wypominał mi błędy młodości. Sam nie jest idealny – Victoria podciągnęła nosem i wtuliła się w kobietę.

- Kocham go cholernie, ale czasem go nienawidzę. Jeśli potwierdzi kontrakt wyprowadzę się z domu.

- Zrobisz to? – Victoria z łzami w oczach spojrzała w oczy Amelii.

- A widzisz inne wyjście? Ciągłe kłótnie.

- Może i zadziała pod wpływem impulsu, ale on was kocha. Ciebie i Carmen. Stracił już matkę, nie pozwól mi stracić Ciebie i małej. To tylko głupi film, ale bez was on się załamie. Nie da sobie rady, nie będzie wiedział jak ma żyć.

                Dziewczyna nie mogła dłużej przebywać w domu brata. Nadal czuła się urażona przez słowa Jamiego i postanowiła wrócić do domu. Dziesięć minut spaceru dobrze jej zrobi, a ona w tym czasie pomyśli. Ponownie idąc ulicą puściła muzykę i szła przed siebie. Po drodze minęła kilku znajomych, którym wkręciła, że śpieszy się do domu. Tak naprawdę wolałaby iść z nimi i nigdy do domu nie wrócić.

                Weszła cicho do domu, zdjęła buty i już chciała rzucić torebkę gdy z gabinetu ojca wyłoniła się jego głowa. Mężczyzna na widok córki uśmiechnął się i wyszedł na korytarz.

- Byłaś u Jamiego? – Spytał i podszedł bliżej. Victoria szybko otarła łzy z policzków i niepewnie spojrzała na ojca.

- Tak, byłam u niego. Amelia kazała Cię pozdrowić – dziewczyna zmusiła się na uśmiech.

- Moglibyśmy porozmawiać bo widzę, że coś nie tak.

- Wszystko okej, tato. Jasne, ale za chwilkę, odniosę tylko torbę i przebiorę się, zgoda?

- Zaparzę herbaty – mężczyzna klasnął w dłonie i uśmiechnął się.

                Victoria wbiegła szybko po schodach na górę. Przeszła długim korytarzem i stanęła naprzeciw drzwi do jej pokoju. Nacisnęła klamkę i pchnęła drewno, a jej oczom ukazał się jej pokój. Weszła do swojego królestwa, przymknęła drzwi i puściła muzykę. Zawsze działało to na nią kojąco. Odłożyła torbę na swoje miejsce i przeszła do garderoby po spodnie i bluzkę. Przebrała się w dres i biały T-shirt. Narzuciła jeszcze na siebie sweter, zabrała telefon i opuściła pokój.

Wchodząc do kuchni spojrzała na ojca który opierał się o blat i wyglądał przez okno.

- Zawsze chciałem dla Ciebie i Jamiego jak najlepiej – zaczął. – Chciałem dać wam miłość i prowadzić was przez życie. Dwa razy zaczynałem układać swoje życie z kobietą i dwa razy mi nie wyszło, jednak nie żałuje swoich decyzji – odwrócił się w stronę córki i uśmiechnął się do niej. – Gdyby nie małżeństwo z Lorną nie miał bym Jamiego, ale gdybym nie wziął ślubu i nie zakochał się w Saminie to nie byłoby Ciebie, a jesteś moim największym skarbem. Oczywiście zaraz po Carmen – Victoria zaśmiała się.

- Nigdy nie obchodziło mnie ile miałeś kobiet, ale zawsze potrafiłeś znaleźć dla mnie czas, tato. Cieszę się, że mam Ciebie.

- Musisz zrozumieć, że mieliśmy z matką trochę spięć… Nie chcieliśmy brać rozwodu z Twojego powodu, zawsze uważaliśmy, że jeśli wzięło się kimś ślub to trzeba z nim wytrzymać do śmierci. Niestety nie wyszło.

- Nie zadręczaj się tato – Victoria stanęła przed ojcem. – Zrobiliście co konieczne – uśmiechnęła się głaszcząc ojca po ramieniu. – Może osobno będziecie szczęśliwi.

- Najbardziej zależy mi na Twoim szczęściu, kochanie – James przytulił córkę do swojej piersi i uronił łzę. – To co, wybrałaś kierunek studiów?! Chciałbym abyś znalazła się na mojej uczelni!

- Oh, tato! Potrafisz zepsuć chwilę – dziewczyna zaśmiała się. – Właściwie to się zastanawiam jeszcze. Mam dwa tygodnie do złożenia papierów. Po za tym tato zdecydowałam wyprowadzić się z domu.

- Oh, nie mówisz serio?

- Mówię, zamieszkam u Jamiego.

- Mógłbym dać Ci pieniądze na własne mieszkanie, córeczko. Co na to Jamie?

- Sam to zaproponował – dziewczyna zaśmiała się w duchu, ale chwilę potem zrobiło jej się smutno. – Amelia też się zgodziła.

- Obgadamy to jeszcze – Jim zasiadł na przy stole i spojrzał na swoją teczkę. – Mam do sprawdzenia z dwieście prac.

- Nie będę Ci przeszkadzać, zajmę się sobą – uśmiechnęła się do ojca, podając teczkę, zabrała swój napój i wróciła na górę.

                Uwielbiała rozmawiać z ojcem. Brakowało jej jedynie rozmów z matką, której nie mogła się z niczego zwierzyć. Jej rolę pełnił Jamie bądź Amelia. Matka nigdy nie umiała jej wysłuchać, albo po prostu nie chciała. Weszła na piętro i spojrzała na drzwi od sypialni rodziców. Gdy była młodsza często ram przebywała. Przeszła przez korytarz do kolejnych drzwi i przystanęła. Stara sypialnia jej brata. Gdy miała momenty zwątpienia wchodziła tam, zamykała się w pokoju i zazwyczaj tam spała. Tym razem nacisnęła klamkę, pchnęła drzwi i weszła do pokoju zapalając światło i zamykając na klucz drzwi. Podeszła do biurka i spojrzała na tablicę korkową. Widniało tam zdjęcie Lorny, kilka jej zdjęć i wiele zdjęć Amelii. Zaśmiała się przy kartce na której Jamie zapisał wyniki meczy jednej drużyny. Przeszła po pokoju i usiadła na łóżku spoglądając na ściany. Dlaczego? Dlaczego Jamie powiedział jej dziś coś co mogło ją zranić. Już miała zacząć płakać gdy usłyszała piknięcie zwiastujące nadejście wiadomości. Wyciągnęła telefon i odblokowała ekran. Wiadomość wysłała Amelia.

„ Jamie potwierdził udział w filmie. Jedzie do was, pogadać z Tobą i miejmy nadzieję przeprosić.”

Zawahała się czy aby nie odpisać na wiadomość, jednak schowała telefon, wstała z łóżka i opuściła pokój w nadziei, że Jamie odpowie na jej pytania.

                Pędził do domu rodzinnego na złamanie karku. Dużo nie brakowało, a spowodowałby dwa wypadki. Musiał jak najszybciej zobaczyć siostrę i ją przeprosić. Zrozumiał dopiero gdy wyszedł, że zranił siostrę. Pomyślał po tym jak powiedział. Nie chciał jej zranić, a jednak udało mu się to. Musiał jej wynagrodzić krzywdy jakimi obarczył ją sprzed laty. Nienawidził gdy mówił coś bezmyślnie, a ludzie potem cierpieli. Może gdyby był inny zignorowałby fakt, że coś takiego zrobił i do siostry pojechałby następnego dnia. Jednak on nie potrafił, był za dobry, za bardzo zależało mi na szczęściu siostry, za dużo osób stracił aby stracić następną. I wiedział, że gdy tylko ją zobaczy, całą i zdrową postara się podarować jej cały świat. Teraz ona była dla niego najważniejsza. ONA. VICTORIA.